بازبینی مواضع رژیم پهلوی، روحانیت و مردم ایران، در منازعات فلسطین و اسرائیل

منازعات فلسطین و اسرائیل، در منطقۀ استراتژیک خاورمیانه، از زمانی شکل گرفت که پس از تجزیه امپراتوری عثمانی، متعاقب جنگ جهانی اول در سال 1918م.، سرزمین استقلال یافتۀ فلسطین، به تحت الحمایگی انگلیس درآمد و متعاقب آن به تدریج انتقال یهودیان سراسر جهان به این سرزمین گسترش یافت. در نتیجه سیاست های حساب شدۀ انگلیس و صهیونیست ها، روز به روز یهودیان فلسطینی پرشمارتر، سازمان یافته تر و نیرومندتر شدند و این روند سرانجام در نخستین ماه های پس از جنگ جهانی دوم، به درگیری ها و کشمکش های سختی میان اعراب و یهودیان فلسطین انجامید و انگلیس، موضوع را به سازمان ملل متحد کشاند و مجمع عمومی سازمان ملل، پیشنهاد تقسیم فلسطین را به دو دولت مستقل عرب و یهود، پذیرفت و حق حاکمیت فلسطینیان پایمال گشت. پس از اعلام رسمی تشکیل دولت اسرائیل در 24 اردیبهشت 1327ش. در سرزمین فلسطین و منازعات فیمابین، جنگ شش روزۀ اعراب و اسرائیل به وقوع پیوست و با شکست اعراب و تسخیر بیشتر سرزمین فلسطین، روز به روز فشار بر فلسطینیان فزونی یافت. این نوشتار با تکیه بر اسناد، به بازکاوی مواضع رژیم پهلوی، انتقال یهودیان ایران به فلسطین اشغالی، روابط گرم دولت های پهلوی اول و دوم با یهودیان فلسطین و اسرائیل و نیز نقش روحانیت و مردم مسلمان ایران در مخالفت و رویارویی با رژیم پهلوی در برقراری روابط با دولت اسرائیل و تاثیرگذاری این مخالفت ها بر گسترش و فراگیری نهضت حضرت امام خمینی (ره) تا پیروزی انقلاب اسلامی می پردازد.